In deze editie worden zes clubmensen bevraagd. Zij vormden de groep die in 2023 met veel succes het 50-jarig jubileum van Atletico’73 vormgaf. Gedurende het hele jaar heeft de jubileumcommissie gezorgd voor tien verschillende onderdelen. Variërend van extra wedstrijden tot aan een lichtjeswandeling en een pubquiz tot het absolute hoogtepunt: de jubileumloop en aansluitend de reünie.
Het zestal werd voor hun inzet beloond met De Bronzen Atleet. Dit is een onderscheiding die jaarlijks wordt uitgereikt aan - zo staat op de website te lezen: ‘een lid of groep die in het afgelopen bestuursjaar, of de afgelopen jaren, buitengewone inzet of prestaties heeft geleverd, zij het als atleet, vrijwilliger of anderszins’.

In deel 1 kon je het verhaal lezen van Dirk Mulleman, Sydney Kempers en Tim Mitchell. Vandaag deel 2: Gerard, Leonie en Nicholas.

Naam: Gerard Jansen (66, uit Ulft), Nicholas Mitchell (26, uit Zwolle), Leonie Leon Sanchez (29, uit Duiven)
Functie binnen club: Gerard: coördinator wedstrijden en onderhoud, één van de oprichters / Nicholas: pupillen- en jeugdtrainer / Leonie: bestuurslid-secretaris, verantwoordelijk voor de clubkleding, trainer van de framerunners.

1.Wie ben je buiten de atletiekbaan?
Gerard: “Ik ben gepensioneerd, en vooral daardoor veel op de atletiekbaan te vinden. Maar dan wel op tijden die mij uitkomen. Verder rij ik regelmatig op de mountainbike. We hebben zes kleinkinderen, waarvan er drie in Ulft wonen, dus er is ook een wekelijkse oppasdag. In mijn werkzame leven was ik veertig jaar werkzaam in het onderwijs. Eerst als leerkracht in het primair onderwijs, later als interim-directeur, en in de laatste acht jaar met enorm veel plezier bij het Personeelscluster Oost-Nederland (PON), een organisatie voor primair onderwijs op het gebied van vervanging en tijdelijk personeel.”

Nicholas: “Ik woon en werk in Zwolle. Ik ben docent op hogeschool Windesheim bij de CALO, de academie voor lichamelijk opvoeding - die ik ook zelf heb gevolgd. Daar ben ik atletiekdocent en geef ik het vak gezamenlijke propedeuse. Daarnaast ben ik atletiektrainer bij een atletiekclub in Meppel. Ik heb na mijn studentenperiode mijn leventje in Zwolle opgebouwd.”

Leonie: “Ik ben leerkracht in het basisonderwijs, getrouwd met Jordi en woon in Duiven. Nog wel, want binnenkort verhuizen we weer naar Ulft, terug naar mijn roots.”

2.Hoe lang ben je al betrokken bij Atletico '73?
Gerard: “Ik was een van de oprichters. Als jochie van 15 jaar begonnen we op school met een hardloopgroepje, dat uitgroeide tot een heuse vereniging. Bij de oprichtingsvergadering zat ik als knulletje aan tafel. Drie jaar later gooide het bestuur het bijltje erbij neer. We hebben toen een nieuw bestuur bijeen gezocht - waarvan de leden minimaal 21-plus moesten zijn volgens de statuten, dus ik kon zelf geen zitting nemen. Als sporter ben ik ook actief geweest bij de club.”

Nicholas: “Nadat ik op mijn zesde mijn zwemdiploma had gehaald, mocht ik van mijn ouders op atletiek. Ik weet niet wat mij zo gedreven heeft naar die sport, maar van jongs af aan trok het mij en ik was meteen verkocht.”

Leonie: “Vanaf de mini-C-pupillen ben ik lid, dat is al 24 jaar. Ik ben lid geworden omdat een aantal klasgenootjes op de atletiek zaten en vervolgens nooit meer weggegaan. In al die jaren ben ik onder meer jeugdtrainer geweest, pupillencoördinator, DALIND-trainer en nu dus train ik de framerunners.”

3.Wat is jouw mooiste ervaring met betrekking tot de club?
Gerard: “Het meest trots ben ik op de vereniging die we met ons allen hebben uitgebouwd tot wat het nu is. Ik ben daarvan slechts een klein radertje. Als hoogtepunt noem ik hoe Bram Som - het jochie dat als pupil aan de hand van zijn moeder de baan op kwam wandelen - uit is gegroeid tot een topatleet die twee keer de Olympische Spelen heeft gehaald. Wat Bram heeft gepresteerd, heeft de atletiek in de Achterhoek op de kaart gezet. Dat betekent dat een clubje zoals Atletico '73 - niet honderd procent op prestaties gericht, maar vooral op plezier - ook talenten kan voortbrengen. Dat kan dus hand in hand gaan. Ten slotte het jubileumjaar: dat was een ander hoogtepunt. Vooral omdat in dit traject een jeugdige groep enthousiastelingen de rol die ik vijftig jaar heb gehad aan het overnemen is. We hebben samen schitterende dingen gedaan tijdens dat jubileumjaar. Onvergetelijk”

Nicholas: “De clubkampioenschappen heb ik altijd als heel mooi ervaren: een groep jongens die met elkaar de strijd aangaat. Maar ook de pupillen- en juniorenkampen. Het afgelopen jaar was natuurlijk ook heel bijzonder, waarin we met de jubileumgroep allerlei activiteiten op poten hebben gezet. Het doel was om de hele club erbij te betrekken, om baanatletiek en loopgroepen te laten ‘fuseren’. Dat is goed geslaagd, bijvoorbeeld tijdens de pubquiz. Het heeft meer saamhorigheid gecreëerd binnen de vereniging.”

Leonie: “Ik denk met plezier terug aan mijn jaren in de jeugd. Daaruit is ook mijn vriendengroep voortgekomen. De meeste ken ik dus al ruim twintig jaar. De wedstrijden, de kampen, de trainingen: het was en is altijd supergezellig. Het jubileumjaar was ook een groot hoogtepunt. Het heeft veel tijd en energie gekost om te organiseren, maar het was het dubbel en dwars waard. Neem bijvoorbeeld de reünie, waarin iedereen samenkwam. Dat samenzijn, die vriendschappelijke band: dat vind ik echt iets van Atletico '73.”

4.Kun je ons iets vertellen over jouw rol binnen de club?
Gerard: “In feite ben ik het ‘Dreh-und-Angelpunkt’ tijdens wedstrijden. Met een geweldige wedstrijdsecretaresse als rechterhand heb ik de contacten met de atletiekbond en de juryleden. Daarnaast vind ik het belangrijk dat de atletiekbaan er piekfijn bij ligt en draag daaraan mijn steentje bij.”

Nicholas: “Ik ben jeugdtrainer bij de A-pupillen en junioren. Ik vind het leuk om de jeugd met veel enthousiasme wegwijs te maken, te trainen op techniek en naarmate ze ouder worden samen te puzzelen om zo dicht mogelijk bij het perfecte plaatje te komen. Zelf kom ik in competitieverband uit voor Atletico, maar ik ben niet in de gelegenheid om naar Gendringen te komen om te trainen. De werponderdelen zijn mijn specialiteit.”

Leonie: “Als trainer van de framerunners geef ik training aan een groep van acht volwassenen. Dat zijn mensen die door een spierziekte of niet-aangeboren hersenletsel of een andere beperking voor het sporten gebruikmaken van een frame. Zij beoefenen bijna alle onderdelen van de atletiek: kogelstoten, speerwerpen, sprinten. Alleen hoog- en verspringen is lastig. We zijn uniek in Nederland met deze groep, want die is er elders in het land alleen voor kinderen. We hebben zelfs een wachtlijst omdat er simpelweg momenteel niet meer frames beschikbaar zijn.”

5.Neem ons eens mee naar een typische Atletico'73-dag.
Gerard: “Neem een dag waarop de seniorencompetitie plaatsvindt. Daar zijn wij als vereniging steengoed in. Materialen hebben we perfect voor elkaar en met de wedstrijdleider bespreek ik vooraf hoe we de dag volgens een strak programma laten verlopen. Een echte ‘Atletico-dag’ noem ik dat.”

Nicholas: “Ik kom op vrijdags vanuit Zwolle naar Gendringen om op zaterdag training te geven. Met mijn vader (Tim) ga ik zaterdagochtend naar de club om de boel klaar te zetten. Dan de pupillentraining, waarbij ik het heel belangrijk vind dat ieder kind zich gezien voelt en dat er ook lol gemaakt wordt, in combinatie met het serieuze aspect. Met de andere trainers is er nog een nazit en dan ga ik weer terug naar Zwolle.”

Leonie: “Voor mij is kenmerkend voor een typische Atletico-dag een dat we dingen samen doen. Samen aanpakken, gezellig kletsen, soms ook serieuze gesprekken. Het is bijna als een familie.”

6.Wat maakt Atletico'73 uniek in vergelijking met andere clubs?
Gerard: “Als ik kijk naar de atletiek, waarbij ik behoorlijk veel vergelijkingsmateriaal heb, dan denk ik dat het heel bijzonder is hoe wij met de jeugd omgaan. In onze hele historie leunen wij qua jeugdtrainers al op mensen die iets met onderwijs of jeugdopvang hebben - en wie dat niet heeft, worden daar wel in meegenomen. Daar pluk je als vereniging de vruchten van.”

Nicholas: “Het is een heel hechte vereniging. Dat merk je bijvoorbeeld bij het organiseren van het pupillen- en juniorenkamp en andere activiteiten. Die saamhorigheid binnen de trainers zie je niet vaak bij andere clubs, en dat komt omdat we al twaalf jaar met een vaste groep ondernemende mensen werken die goed op elkaar zijn ingespeeld en makkelijk dingen van de grond krijgen.”

Leonie: “Het mooist vind ik dat iedereen welkom is bij Atletico. Voor iedereen is er een plek en een groep te vinden, waardoor iedereen kan meedoen. De DALIND-groep is een mooi voorbeeld. Dit staat voor ‘Door Atletiek Leer Ik Nieuwe Dingen’ en is oorspronkelijk opgericht voor kinderen met autisme en inmiddels sporten ook jongeren mee met andere problematieken. Jongeren dus die wat extra aandacht behoeven, maar wel lekker willen sporten. De huidige groep zijn jongeren die begonnen zijn op basisschoolleeftijd en nu knapen zijn van een jaar of 20. Zij draaien als volwaardige groep mee aan wedstrijden als één van de senioren, horen er ook helemaal bij. Op hun eigen niveau, en niemand die daar moeilijk over doet.”

7.Hoe zie jij de toekomst van de vereniging?
Gerard: “Je hebt altijd te maken met mutaties binnen een vereniging, wat een altijd uitdaging is geweest en ook in de toekomst zal zijn. Ik heb daar alle vertrouwen in. En qua ledenaantal is het al heel lang stabiel, rond de vierhonderd. Dat is ook een mooie behapbare omvang.”

Nicholas: “Hoewel ik aan het jongleren ben met de twee levens die ik leid, in Zwolle en Gendringen, ben ik nog niet klaar om afscheid te nemen van Atletico '73. Het gebeurt steeds vaker dat mijn agenda het niet toelaat naar de Achterhoek te komen, maar gelukkig hebben we een grote groep trainers die mijn afwezigheid kunnen opvangen. Zolang het te combineren is, blijf ik dat doen.”

Leonie: “Ik hoop nog heel lang lid te mogen blijven en dat de club blijft zoals die nu is: stabiel qua ledenaantal en een vereniging waar iedereen terecht kan en zich prettig voelt.”

Dilemma’s

Nicholas, Gerard en Leonie kregen elk drie dilemma's voorgelegd.

Snelheid of uithoudingsvermogen?
Leonie: “Snelheid. Ik ben altijd al van het korte snelle, zoals sprint, estafette en horden. Lange afstanden zijn niet mijn ding.”

Persoonlijk record breken op je favoriete evenement of een teamtrofee winnen met je club?
Nicholas: “Persoonlijke records pak je sowieso wel een keer, dus ik ga voor het team.”

Gerard: “Het teamgebeuren is het belangrijkst, zeker op mijn leeftijd. Vroeger was ik bloedfanatiek, ik heb ooit de finale van een Gelders kampioenschap gehaald op de middellange afstand.”

Leonie: “Het team. Natuurlijk is atletiek een individuele sport, maar we zijn toch samen Atletico '73.”

Trainen op de atletiekbaan of in de natuur?
Gerard: “De natuur. Zeker als ik op de fiets train, op de Ventoux of in de Vogezen. Prachtig.”

Intense intervaltraining of een lange duurloop?
Nicholas: “Interval. Eigenlijk ben ik geen loper meer, al heb ik vroeger wel veel gelopen.”

Een gouden medaille winnen op de Olympische Spelen of een wereldrecord vestigen?
Nicholas: “Allebei zijn dat buitenaardse prestaties. Een wereldrecord zet je naam meer op de kaart.”

Gerard: “Een medaille op de Spelen. Eén tegen één in de ultieme wedstrijd, dat is het mooiste.”

Leonie: “Een gouden medaille. Dat blijft. Een wereldrecord daarentegen gaat ook weer voorbij.”

(tekst: Martijn Kraan)